Wat een kerstbegrafenis me leerde over verdriet en goede herinneringen

Jaren geleden woonde ik de wake en begrafenisdiensten bij van een vriend, een collega-komiek, die werd gedood bij een auto-ongeluk. Ik ben gedurende mijn hele leven te vaak wakker, bezichtigingen, begrafenissen en gedenktekens geweest, maar er was vooral iets speciaals aan deze. Misschien was het omdat het tijdens de feestdagen was, slechts een paar dagen voor kerstavond. Er kwam een ​​besef over me waardoor ik de verliezen in mijn leven vanuit een ander perspectief zag.

Toen de dienst voorbij was, ontmoetten een groep familieleden en goede vrienden elkaar in het huis van een familielid. Terwijl ik door de kamer keek, zag ik dat mensen tranen wegvegen en elkaar troosten. Sommigen hadden begrijpelijkerwijs een moeilijke tijd om de oneerlijke speling van het lot te accepteren die was gevallen op iemand die zoveel talent en zoveel te bieden had.

Aan de andere kant van de kamer hoorde ik een paar van mijn komische vrienden een grappig verhaal vertellen dat ik kende. Dus besloot ik om deel te nemen aan het gesprek en bood een anekdote aan over de affiniteit van mijn vriend voor voetbal. Het duurde niet lang voordat iedereen in de kamer meedeed en lachte en herinneringen ophaalde over de goede tijden die we met hem deelden. Dat is toen het gebeurde. Te midden van al het gelach overviel me een vreemd, opbeurend gevoel. Ik rouwde niet langer om mijn vriend.

Mijn energie verschoof onmiddellijk toen ik tijdelijk werd verlost van mijn pijn. Ik was ook getuige dat alle anderen dezelfde sensatie voelden. De vrouw van mijn vriend zei zelfs: 'Weet je, dit was zijn favoriete tijd van het jaar. Het bracht het kleine kind altijd uit hem. Ik mis hem en zal het altijd blijven doen, maar nu heb ik het gevoel dat een deel van hem bij ons is en dat altijd zal blijven. 'Toen zweeg ze en zei:' Het is alsof hij tegen ons allemaal zegt: 'Het is OK. Met mij gaat het goed. Alles is zoals het hoort en ik zal altijd bij je zijn. '

Op dat moment was zijn dood niet het focuspunt. Het enige dat ertoe deed, was het krachtige gevoel dat we allemaal ervoeren. De rest van de avond hebben we onze vriend geëerd door onszelf de kerstgeest te laten vieren. Het was ons vermogen om te lachen en herinneringen op te halen over de goede tijden die die geest in brand hebben gestoken.

Die dag bracht het eenvoudige vermogen om te lachen ons van een plaats van pijn en onzekerheid naar een plaats van innerlijke vrede en hoop. Ja inderdaad, het lachen deed ons allemaal beseffen dat er tijdens onze reis echt geen afscheid is, alleen goede herinneringen. De geest gaat verder en we gaan allemaal weer verder in het leven.

We hebben allemaal die dag iets heel speciaals meegemaakt. Ik geloof dat lachen en de vakantiespirt synoniem zijn. Ze hebben allebei een magische manier om barrières te slechten en ons eraan te herinneren dat we op de een of andere manier allemaal verbonden zijn en nooit alleen, zelfs in tijden van rouw.

Rouwen is misschien niet onvermijdelijk. Het is in feite nodig om te genezen, maar gewoon treuren kan worden voorkomen. Het vinden van het gelach tussen de moeilijke tijden is essentieel om een ​​gelukkiger leven te leiden. Het is een hoger deel van jezelf, je aansporend en eraan herinneren dat het leven nog steeds doorgaat, ongeacht of je de manier waarop het gaat of niet bevalt. Er zullen goede en slechte tijden zijn, maar uiteindelijk zul je alleen maar herinneringen achterlaten. Dus je kunt net zo goed proberen ze allemaal te genieten!