Hoe ik mezelf tot zwijgen heb gebracht

"Tegen de aanval van gelach, kan niets standhouden." - Mark Twain

Wanneer ik mijn toespraken geef, vragen mensen vaak: "Wat is het dat komieken hen van alle anderen scheidt?" Mijn antwoord is eenvoudig: zo kijken we naar het leven. Een cabaretier bekijkt het leven en al zijn obstakels, tragedies, fouten en gênante momenten vanuit een absurd of humoristisch perspectief. Ik leg verder uit dat we daarmee de ernst van het onderwerp niet ontkennen, maar ernaar kijken vanuit een ander perspectief - het humorperspectief.

Laat me een van de belangrijkste factoren met me delen die me hebben gemotiveerd om stand-up comedy te verlaten en naar het sprekende forum te gaan. Na een komische uitvoering voelde ik een enorme golf van positieve energie waardoor ik het gevoel kreeg dat ik alles kon bereiken. Soms ging ik na de show terug naar mijn hotelkamer om in mijn dagboek te schrijven of materiaal voor een nieuwe routine samen te stellen. Ik voelde deze golf van kracht en creativiteit door me heen stromen, in de pen en op het papier. Andere keren zou ik uitgaan met een groep mensen, feesten, lachen en plezier maken. Het punt is dat, wat ik ook deed na de show, alle negatieve gedachten werden verbannen en alle problemen die ik op dat moment had, beheersbaar leken. Ik leefde in het moment en genoot er met volle teugen van.

Aanvankelijk dacht ik dat deze stroomstoten een functie waren van mijn ego, gestimuleerd door de stormloop van staande ovaties, handtekeningen ondertekenen en mensen die bij me in de buurt wilden zijn. Hoewel ik me door al deze dingen zeker goed voelde, wist ik dat er meer aan de hand was. Toen, op een avond tijdens een show, raakte het me. Mijn leven was op een dieptepunt. Ik was in een volledige depressie of op de rand van een. Alle oude angsten en beperkende overtuigingen die ik dacht te hebben overwonnen, kwamen terug om me te achtervolgen.

Die nacht was alles nodig om voldoende energie en moed te verzamelen om op het podium te komen. Ik herinner me dat ik dacht hoe ironisch het leven is. Ik bedoel, daar zat ik, te wachten om op te treden voor een uitverkocht publiek van meer dan 500 mensen die niets liever wilden dan lachen en plezier hebben - en het enige dat ik wilde doen was huilen. Die nacht was ik eerlijk en bracht ik twee uur op het podium door met tieren over mijn leven. Het publiek vond het geweldig. Ondanks hoe ik me voelde, of misschien vanwege hoe ik me voelde, was het een van de meest spectaculaire uitvoeringen van mijn carrière.

Nadien trof de euforie mij met meer intensiteit dan ooit. Dit is veel meer dan komedie, dacht ik. Ik voelde de onoverwinnelijke kracht van vertrouwen en hoop. Toen begreep ik waar het allemaal om ging. Toen ik op het podium stond, verschoof ik naar een andere gemoedstoestand. Er waren tijden dat ik mezelf voelde verschuiven naar een hoger niveau van bewustzijn, een plaats waar de grote mond in mijn hoofd geen kracht had.

Die nacht deed ik meer dan mijn gebruikelijke act. Ik liet mijn Humor los zijn en liet mijn hogere zelf de controle overnemen. Ik sprak over enkele pijnlijke ervaringen uit mijn verleden. Ik lachte van mijn frustraties, pijn, negatieve labels en diepste angsten. Ik uitte constructief mijn woede en de menigte vond het geweldig. Het was als therapie, maar beter omdat het leuk was en ik er niet voor hoefde te betalen.

Een paar dagen later begon ik na te denken over wat er die nacht gebeurde. Zonder mijn medeweten had de clubeigenaar mijn hele optreden opgenomen. Het voelde vreemd om mezelf zo razend en enthousiast over mijn persoonlijke problemen en geschiedenis te horen. Hoewel ik niet iemand ben die mijn mening wil uitspreken, wist ik dat wat er die avond gebeurde iets groters was. Als ik niet beter wist, zou ik gedacht hebben dat iemand me een soort waarheidsserum had laten uitglijden waardoor ik delen van mezelf kon onthullen die ik nog nooit eerder had laten zien.

Ik weet nu dat het mijn Humor was om me vooruit te duwen (een deel van mijn hogere zelf dat werkte om mijn angsten bloot te leggen voor wat ze waren: niets meer dan toxische gegevens uit mijn verleden). Door humor was ik in staat om naar een hogere bewustzijnsstaat te gaan. Op dat moment ervoer ik een diepgaand, veilig gevoel dat mijn negatieve labels en de angsten die erbij horen mij niet langer zouden beïnvloeden noch mijn realiteit zouden definiëren.

Ik begon ook te begrijpen dat de reden dat het publiek zoveel plezier had, was omdat ze ook om een ​​deel van zichzelf lachten. Mijn verhalen en de humor erachter hielpen het publiek om hun eigen persoonlijke problemen vanuit een gezonder perspectief te bekijken. Ik neem aan dat je zou kunnen zeggen dat onze humorwezens communiceerden.

Humor doet ons beseffen dat we in het grote geheel van dingen allemaal van hetzelfde spul zijn gemaakt. We hebben allemaal angsten, pijn, hartzeer en persoonlijke problemen. We hebben gewoon verschillende verhalen te vertellen. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet of hoeveel geld je verdient. Het maakt niet uit of je zwart of blank, mannelijk of vrouwelijk, rijk of arm, conservatief of liberaal, homo of hetero bent. We maken allemaal fouten. We hebben allemaal onze successen en mislukkingen. En we hebben allemaal goede en slechte tijden. Humor helpt ons gewoon omarmen wie we echt zijn en geeft ons de rust om ermee te leven.