Hoe van werknemer naar ondernemer te gaan

Toen ik in 2005 voor het eerst alleen ging werken als freelance-schrijver, had ik veel banen als werknemer gewerkt. In sommige gevallen was ik manager, maar ik was nog steeds de werknemer van iemand anders. Wat ik me niet realiseerde, is dat ik die mentaliteit van mijn medewerkers naar mijn bedrijf heb gedragen. En dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik faalde.

Als werknemer beschouwde ik mijn werk bijna als een noodzakelijk kwaad. Ik moest het werk doen om de kost te verdienen. Soms stopte ik alles wat ik had in een project dat ik leuk vond, maar voor het grootste deel had ik moeite om boven het absolute minimum te werken. Ik voelde me verontwaardigd dat ik niet de baas was of gefrustreerd dat ik mijn werkomgeving niet kon beheersen. Ik keek naar wat er mis was met mijn werk, met mijn collega's, met mijn bazen. Ik wist het niet tot het einde, maar ik verlangde naar de vrijheid van ondernemerschap.

Ik voelde me gevangen en zou je al in 2005 hebben verteld dat mijn baan - ongeacht hoe goed ik destijds was - een gevangenis was.

Wat ik niet begreep, was dat de gevangenis mijn eigen perspectief was. Het enige dat ik kon zien was dat werken voor iemand anders me gek maakte en ik kon niet wachten om te stoppen, zodat ik voor mezelf kon beginnen. Helaas was het niet alleen om los te komen.

De gevangenis van perspectief

Eindelijk mijn eigen baas, ik dacht dat alles meteen zou verbeteren. Maar toen ik vanuit huis begon te werken, bleef ik zoeken naar wat er mis was en aan wie of wat ik de schuld kon geven. Ik dacht na over hoe mijn klanten me slecht behandelden, hoe mijn uren te lang waren, hoe mijn werk niet zinvol was, of hoe ik het slachtoffer was van een of andere persoonlijke omstandigheid.

Deze slachtoffer-manier van denken, wat ik de mindset van medewerkers noem, zegt dat we overgeleverd zijn aan een dreigende, grotere macht die ons leven beheert. Dit valse perspectief moet worden vernietigd als we willen slagen als bedrijfseigenaren.

Maar hier is de overval: het griezeligste aan dit perspectief is dat we het niet kunnen zien, terwijl we er middenin zitten. We erkennen niet dat ons eigen denken onze visie vertroebelt - omdat we elke keer als we rondkijken de mist zien.

Tegen 2008 had ik gefaald als een fulltime freelance schrijver. Ik realiseerde me pas vele jaren later dat mijn manier van denken een sleutelfactor was in dat falen, dus ik wil je helpen dit probleem zelf te diagnosticeren voordat het te laat voor je is.

Hier zijn drie aanwijzingen dat je gevangen zit in de gevangenis van je perspectief.

1. U bent boos op uw klanten.

De keerzijde van deze perspectiefgevangenis is wat ik een ondernemersmentaliteit noem. Laat u niet misleiden door te denken dat u een grote operatie of een groot team nodig hebt om als een ondernemer te denken. Deze manier van denken gaat over de volgende principes:

• Verantwoordelijkheid. Je bezit je omstandigheden en beseft dat je keuzes voor het grootste deel je realiteit creëren.
  
• Verantwoording. Je kunt de triomfen en mislukkingen van je dagelijkse werkleven delen met iemand anders, een mentor of coach.
  
• Positiviteit. Je kunt uiteindelijk de positieve kant van uitdagingen zien en je zoekt actief naar een houding van dankbaarheid, vriendelijkheid en hoop.
  
• Flexibiliteit. Je weet dat je moet groeien om te groeien. En om te veranderen, moet je regelmatig persoonlijke ontwikkeling doen, vaak met de hulp van iemand anders.
  
• Aanvaarding. Je herkent wat je niet kunt controleren, accepteert het en gaat verder met het aanpakken van de dingen die je kunt controleren.

Na mijn eerste freelance falen ging ik weer vier jaar aan het werk voor iemand anders. Toen ik mijn bedrijf fulltime opnieuw startte, nam ik deze principes op in de kernwaarden van mijn businessplan. Ik stelde een aantal hulpmiddelen en gewoonten in die ervoor zouden zorgen dat ik deze principes op een regelmatige basis in praktijk bracht - dingen zoals behoren tot een meesterbrein, dagelijks lezen voor persoonlijke ontwikkeling en grenzen waar ik geen compromis rond tijd en geld.

Je vertelt me ​​misschien in je hoofd dat ik de omvang van je nadelen, relaties of ervaringen niet volledig begrijp. En je hebt gelijk. Ik niet. Je begrijpt ook niet alles wat ik heb meegemaakt of overwonnen om te zijn waar ik ben.

We hebben allemaal uitdagingen. Ziekten. Tragedies. Trauma's. Tegenslagen. We leven elk leven op de best mogelijke manier. Totdat we een betere manier leren.

Maar denk hier eens over na: zou je liever iemand of iets de schuld blijven geven voor een omstandigheid die je misschien beter in de hand hebt? Of op zijn minst binnen uw controle om te werken? Voor mij was het erkennen dat ik iemand of iets de schuld gaf omdat hij me tegenhield, dat ik mezelf niet kon zijn, een cruciale stap in het worden van het soort bedrijfseigenaar dat zich echt vrij voelt, niet alleen in dienst van de vrouw in de spiegel .