De enige levensvaardigheid die je je niet kunt veroorloven te verwaarlozen

We leven in een tijdperk van ongelooflijke ironie.

Dankzij technologie zijn we zonder twijfel de meest verbonden groep mensen die ooit op planeet Aarde heeft geleefd.

Dit zou goed moeten zijn. Als mensen zijn we sociale dieren. We gedijen niet alleen op sociale banden, maar ons succes als soort kan deels worden verklaard door onze neiging tot verbinding.

We weten ook dat binding productievere teams en dus betere bedrijven oplevert.

En toch, in onze door sociale media geobsedeerde wereld, waar we ons meer richten op individualisme, zelfexpressie en het nemen van selfies dan op gemeenschap, heeft de werkelijke menselijke verbinding het gevoel dat het op een dieptepunt staat.

Hoe kan dit Waarom is chronische eenzaamheid in Amerika het hoogste punt ooit wanneer het gemakkelijker is om met mensen te communiceren dan ooit tevoren? Waarom lijkt het erop dat we politieke kandidaten hebben die meer belang hechten aan het beschermen van hun ego en persoonlijke glorie in plaats van de belangen van onze natie dienen?

Het eerste antwoord is dat er een groot verschil is tussen verbonden zijn en verbinden . Men is vluchtig en verslavend; de andere helpt ons om langdurige verbindingen te leggen en echte vreugde en vervulling te voelen. En we doen meer van het eerste dan het laatste.

Hier is hoe ik heb geleerd hoe ik me moet concentreren op verbinden, en de ongelooflijke voordelen die het heeft gehad voor mijn leven en bedrijf.

Opgeheven om Individuen te zijn

In sommige opzichten stelt onze cultuur en opleiding in de VS ons voor achterdochtig te zijn over menselijke verbondenheid.

Case-in-point: ik.

Toen ik opgroeide in het noorden van Michigan, zoals veel kinderen, was ik erg zelfbewust. Hoewel ik een gevel opzette en deed alsof het me niet kon schelen, gaf ik in werkelijkheid diep om wat mensen over mij dachten. Ik worstelde met zelfmedeleven, zelfs tot in mijn 20s.

Om me te helpen omgaan met mijn aandoening, gaf een van mijn mentoren me dit advies:

'Sean, als je twintig bent, geef je veel om wat andere mensen van je denken. Wanneer je in de dertig bent, begin je zekerder te worden van jezelf en geef je minder om wat andere mensen denken. Als je in de 40 bent, realiseer je je dat mensen in de eerste plaats nooit aan je dachten. '

Er is absoluut wijsheid in deze verklaring, maar het was verloren bij mij.

Ik dacht dat als mensen niet aan mij dachten, ik moest zorgen dat ik aan mij dacht. Ik voelde me alsof ik alleen was, en om mijn stempel te drukken, moest ik mijn hoofd naar beneden buigen en iedereen overtreffen. Ik sprintte vooruit met de oude mantra: "Als je wilt dat iets goed wordt gedaan, doe het dan zelf." menselijke verbinding.)

Nadat ik was afgestudeerd aan de Columbia University, besloot ik om de ondernemersroute in mijn vroege jaren '20 te testen. Ik ging door met mijn verkeerde kijk op de wereld: ik tegen de wereld. Hoewel ik me richtte op het creëren van sociaal goed en het gemakkelijker maken voor mensen om gezond te eten, kon ik het niet helpen dat ik me geïsoleerd voelde. Ik had tientallen werknemers, een zakenpartner en veel kennissen, maar vaak voelde ik me alleen. En terugkijkend, is het geen wonder dat ik me voelde zoals ik deed:

• Ik bracht veel tijd door met het helpen van anderen, maar bijna altijd voor egoïstische doeleinden - zodat ze me konden helpen.
• Ik vroeg mensen niet om hulp wanneer ik het nodig had, omdat ik dacht dat dat een teken van zwakte was.
• Ik zette een façade op en deed perfect, alsof ik alles had uitgezocht, omdat ik dacht dat mensen dat in een leider wilden zien.
• Ik zou de prestaties van andere mensen zien als wegnemen van de mijne - waarom heb ik niet bereikt wat zij deden? Waarom was ik niet goed genoeg?
• Ik oordeelde ongelooflijk over mezelf en worstelde diep met zelfliefde en zelfmedeleven, wat me op mijn beurt zeer kritisch en veroordelend voor anderen maakte.

Klinkt als een hele leuke kerel om mee rond te hangen, hè?

Maar dit is wie ik dacht dat ik moest zijn. En gek, dit is wie ik dacht dat mensen wilden dat ik zou zijn. In veel opzichten is het wie mijn opvoeding en formele opleiding me heeft geleerd te zijn.

Verslaafd aan egoïstische chemicaliën

Om het af te maken, leerde ik dat ik iets was geworden waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou zijn: een drugsverslaafde. Dat is een biologische drugsverslaafde.

Om te begrijpen wat ik bedoel, moeten we de biochemie begrijpen die zich in ons afspeelt. Zoals hoe onze hersenen vier verschillende 'feel-good'-chemicaliën produceren die ons gedrag sturen.

De eerste twee zijn 'egoïstische' chemicaliën: endorfines, die vrijkomen om pijn te maskeren; en dopamine, die in verschillende scenario's wordt vrijgegeven, maar vooral verband houdt met het gevoel van voldoening. (De reden waarom het geweldig voelt om iets van je takenlijst af te vinken of een doel te bereiken, is omdat je lichaam dopamine afgeeft wanneer je iets hebt bereikt.) Deze chemicaliën zijn egoïstisch omdat ze kunnen worden ervaren als je helemaal alleen bent - jij heeft niemand anders nodig om ze te ervaren.

Het probleem met dopamine is niet alleen dat het niet blijft bestaan ​​(niemand raakt enthousiast over de doelen die ze vorig jaar hebben bereikt), maar ook dat het geen onderscheid maakt naar de impact van de prestatie. Ken je bijvoorbeeld dat gevoel dat je krijgt als iemand je Facebook- of Instagram-bericht leuk vindt? Dat is dopamine. Zoals we allemaal weten, kan het erg verslavend zijn en in onze samenleving van vandaag hebben we er veel te veel van.

Aan de andere kant zijn de sociale of 'onbaatzuchtige' chemicaliën: serotonine en oxytocine. Deze kunnen alleen worden ervaren in het gezelschap van iemand anders.

Serotonine wordt vrijgegeven als je trots en gerespecteerd bent in een groep. Het is serotonine dat grote leiders in staat stelt op te offeren voor het welzijn van anderen, om een ​​sociale band toe te staan ​​om voorrang te geven op eigenbelang. Serotonine overweldigt dopamine. Als je eenmaal status en respect in een groep hebt, blijf je deze behouden totdat je iets doet om hem te veranderen.

De andere sociale of onbaatzuchtige chemische stof is de krachtigste van allemaal: oxytocine. Oxytocine wordt vrijgegeven wanneer we een diepe loyaliteit en vertrouwen met iemand voelen. Het is wat liefde zo krachtig en verleidelijk maakt. Het is uitgebracht via alle aspecten van menselijke aanraking (het is waarom dingen zoals high fives en knuffels zo geweldig voelen). Het beste is dat als je eenmaal een oxytocine-beladen band met iemand hebt, deze zichzelf zal produceren de volgende keer dat je hem of haar ziet. Het gaat niet weg.

Het verbazingwekkende is dat deze chemicaliën veel sterker zijn en veel langer meegaan dan hun zelfzuchtige tegenhangers.

Als ik terugdenk aan mijn jaren '20, en trouwens, het grootste deel van mijn leven, realiseer ik me dat ik verslaafd was aan egoïstische chemicaliën terwijl ik echt verlangde naar sociale chemicaliën. Ik ontdekte dat mijn lijden het gevolg was van te veel op mezelf focussen. Sindsdien heb ik geleerd dat bijna alle lijden het resultaat is van zelfzuchtige gedachten, en de snelste manier om dit lijden te verlichten, is door te focussen op bijdragen en anderen ten goede te komen.

Gegevens tonen aan dat wanneer mensen een lage mate van verbinding ervaren, ze een aanzienlijk verhoogde mate van depressie, angst en gewelddadig gedrag ervaren. Zelfs op cellulair niveau produceert een lage verbinding een verhoogde ontstekingsreactie, wat leidt tot een slechte gezondheid. Wanneer we aan lichamelijke gezondheid denken, denken we zelden aan onze sociale connectie, terwijl volgens een mijlpaalstudie een lage connectie in feite een negatieve invloed heeft op onze gezondheid dan obesitas, roken of hoge bloeddruk.

Daar komt nog bij dat een sterke sociale connectie de kans op een lang leven met 50 procent verhoogt. Wanneer mensen gezonder, gelukkiger zijn en zich beter voelen, presteren ze ook beter en zijn ze nuttiger en veerkrachtiger.

Het bewijs is gewoon overweldigend. Verbinding is geweldig voor het leven. Verbinding is geweldig voor bedrijven. Verbinding is het antwoord.

Onzelfzuchtig geven is de sleutel

Nu ik het antwoord weet, of op zijn minst een sterk onderdeel ervan, heb ik geleerd om werk, leven en mensen een beetje anders te benaderen: met een vraatzuchtige dorst naar sociale chemicaliën (natuurlijk verkregen!). En mijn doel is om anderen te helpen deze alternatieve realiteit te vinden die ik onlangs heb ontdekt. Een realiteit waar verbinding, compassie, empathie en liefde domineren. Waar we eerst verbinding maken en daarna zaken doen. Waar we elke persoon die we tegenkomen benaderen - ook op de werkplek - met een wild gevoel van nieuwsgierigheid, een onredelijk voordeel van de twijfel en de gedachte dat ik van je hou in onze harten en gedachten.

Is deze manier van leven, dit gedrag mogelijk? Is het mogelijk voor ons om werkplekken en omgevingen te creëren waar …

• We helpen de mensen om ons heen zonder eigenbelang, puur om bij te dragen aan het welzijn en de vreugde van iemand anders.
• We vragen ons gerust om hulp en zeggen: 'Ik weet het niet'. We erkennen dat mensen niet willen dat we perfect zijn; ze willen dat we aanwezig zijn.
• We kunnen onze kwetsbaarheden tonen en het vermogen om dit te doen als een kracht herkennen, waardoor we diepgaander dan ooit contact met mensen kunnen hebben.
• We zien de prestaties van andere mensen als een voordeel voor hen, voor ons en voor de hele mensheid, en getuigen van de wereld vanuit een perspectief van overvloed.
• We stellen onszelf liefhebben op de eerste plaats, wetende dat alleen door te zeggen dat ik van me houd, we de mensen om ons heen kunnen liefhebben zoals ze zouden moeten worden liefgehad.

Mijn overtuiging is dat dit niet alleen mogelijk is, het is wat mensen diep, diep willen, zelfs als ze het niet weten, zoals mijn vorige geval was. Het is zelfs een van de belangrijkste inspiratiebronnen van mijn bedrijf, SnackNation: om onze werkomgevingen en kantoorculturen te helpen evolueren en mensen anders te laten nadenken over wat hun werkleven kan zijn. Ja, misschien verlangen millennials hier meer naar dan de meesten, maar deze realiteit dient ons allemaal. Het maakt ons allemaal beter, gelukkiger en meer voldaan. Het maakt ons tot betere werknemers, betere leiders, betere vrienden, echtgenoten, zonen en dochters. Dit is de omgeving waarin we kunnen worden wie we horen te zijn. Het is de omgeving die ons toelaat ons ware doel te bereiken.

Terugkomend op het citaat dat mijn mentor me eerder heeft geleerd, begrijp ik het sentiment veel beter. Maar nu reciteer ik het een beetje anders en het dient me veel beter:

“In je jaren twintig geef je veel om wat andere mensen denken. In de dertig begin je minder te geven om wat andere mensen denken. En in je 40s, realiseer je je, het enige dat echt belangrijk is, is hoe je andere mensen laat voelen. "