Gabby Bernstein breekt de beoordelingscyclus af

Onze ware aard is liefde. Maar op een bepaald punt in ons leven, meestal in de kindertijd, zorgt een externe gebeurtenis ervoor dat we ons afscheiden van die ware aard. Die scheiding van liefde schept gevoelens van speciaalheid of ontoereikendheid in ons, wat leidt tot eenzaamheid en bijgevolg angst. Dus projecteren we het naar buiten in de vorm van oordeel.

We weten dat we liefhebbende, onderling verbonden wezens zijn, maar in onze scheiding leven we in een droomstaat, waardoor onze verbinding met onze liefhebbende waarheid wordt afgesloten. Deze scheiding vestigt de perceptie van het ego van een vals zelf op basis van oordeel. We groeien diep in de valse perceptie van onszelf om ons veilig te voelen in de wereld van afscheiding.

Diep van binnen en zonder het te beseffen, beoordelen we onszelf omdat we ons van onze waarheid afscheiden, waardoor we ons beschaamd en schuldig voelen. Die onbewuste schuld is zo pijnlijk dat we geen andere keus hebben dan deze naar buiten te projecteren in een poging om ons lijden te beëindigen. Door oordeel op anderen te projecteren, ontkennen en onderdrukken we onze schuldgevoelens. Onbewust maakt dit ons nog schuldiger omdat we weten dat dit oordeel niet is wie we werkelijk zijn. De schuld die we voelen bij het beoordelen van anderen wordt dan weer terug geprojecteerd op onszelf, en de vicieuze cirkel wezens opnieuw. Dit is de beoordelingscyclus.

Ik kan dit niet genoeg benadrukken: Oordeel is de belangrijkste reden waarom we ons geblokkeerd, verdrietig en alleen voelen. Onze populaire cultuur en media hechten enorm veel waarde aan sociale status, uiterlijk, raciale en religieuze scheiding en materiële rijkdom. We voelen ons minder dan, gescheiden en niet goed genoeg, dus we gebruiken ons oordeel om onszelf te isoleren tegen de pijn van het gevoel dat we ons onvoldoende, onzeker of onwaardig voelen. Het is gemakkelijker om iemand voor de gek te houden, af te schrijven of te beoordelen op een waargenomen zwakte van hen dan om ons eigen gevoel van gebrek te onderzoeken.

Oordeel is een verslavend patroon.

Oordeel is een verslavingsreactie op diepgeworteld trauma. Het eerste trauma is de scheiding van liefde. Vanuit een spiritueel perspectief scheidt angst en scheiding boven liefde ons van onze waarheid. We worden gefragmenteerd in deze staat van scheiding en verliezen onze verbinding met ons innerlijke wezen. In deze ontkoppelde staat keren we onbedoeld de rug toe naar ons innerlijke wezen en raken we geobsedeerd door een uiterlijke projectie van wie we denken te zijn. Gevoelens van schuld en verdriet overspoelen ons, want diep van binnen weten we dat we de liefde de rug hebben toegekeerd. Maar we kunnen onze schuld niet volledig begrijpen, dus we doen wat we kunnen om te voorkomen dat we het voelen. Dit is hoe de beoordelingscyclus een verslavend patroon wordt.

Wanneer we onze schuld en lijden vermijden door het op anderen te projecteren, is het een manier om te verdoven. Zoals elk goed medicijn, zal het oordeel onze pijn verdoven en onze focus verleggen. Het kan ons zelfs high maken. Roddel is een goed voorbeeld. Wanneer je met vrienden samenkomt om op een veroordelende manier over een andere persoon te praten, vermijd je je eigen kernwonden. Je gebruikt oordeel als medicijn om je eigen pijn te verdoven en high te worden van die van iemand anders. Roddel is vooral smerig omdat het ons de illusie geeft dat we ons verbinden met anderen, terwijl we in plaats daarvan gewoon samen een band vormen om al onze pijn op een andere persoon te hopen.

Roddelen kan ons een buzz geven omdat het tijdelijke verlichting biedt van zelfoordeel en aanval. We herhalen de hele dag een zelfveroordelend verhaal: ik ben niet goed genoeg. Waarom heb ik die fout gemaakt? Ik ben lelijk. Ik ben niet slim genoeg. Enzovoorts. Al deze zichzelf toegebrachte gedragingen zijn gewoon een andere vorm van verslaving. We kiezen onbewust om te oordelen in plaats van de pijn onder onze wonden te voelen.

Maar merk op dat ik zei dat ons zelf-oordelende verhaal in een lus wordt gespeeld. Dat komt omdat het nergens toe leidt! Om op weg te komen naar genezing, moeten we het ongemak voelen - maar we zijn veel te bang om daarheen te gaan, dus in plaats daarvan roddelen of beoordelen we onszelf, omdat het slachtoffer zich veiliger voelt dan onze wonden onder ogen te zien. Dit laat zien dat zelfoordeel een verslaving wordt.

Het verslavende patroon wordt verder gevoed door onze ontkenning. We verlangen ernaar ons beter te voelen, maar ontkennen dat oordeel het probleem is. In feite zien we oordeel als de oplossing, als een manier om onszelf te beschermen. Ons onbewuste geloofssysteem houdt ons vast in de beoordelingscyclus omdat we doodsbang zijn om onze eigen pijn en lijden onder ogen te zien. We gebruiken ons oordeel om onszelf te beschermen tegen het blootleggen van onze diepste wonden.

De herhaling van oordeel is verslavend. Als je een gedrag keer op keer herhaalt, versterk je je neurale paden. Na verloop van tijd wordt dat gedrag een tweede natuur. Hoe meer je het beoordelingspatroon herhaalt, hoe meer je erin gelooft. Je creëert je realiteit met de gedachten die je herhaalt en de overtuigingen waarmee je je afstemt. Wanneer oordeel uw geloofssysteem is, zult u zich altijd onveilig voelen, aangevallen en verdedigend. Als je de gewoonte van het oordeel gaat veranderen, moet je je kerngeloofssysteem veranderen. Ons doel is om onze weg terug naar huis te vinden - om onze weg terug naar liefde te vinden.