Het geloof in het moederschap dat me in mijn carrière tegenhield

Tenminste, dat zei ik mezelf het grootste deel van het afgelopen jaar.

Toen ik vier jaar geleden voor het eerst op zoek ging naar freelance werk, was mijn enige doel om $ 1.000 per maand te verdienen. Dit was het bedrag waarmee ik mijn baan in de gezondheidszorg kon opzeggen en overdag met mijn kinderen thuis kon blijven. Nooit zou ik hebben geraden dat die eerste paar optredens, die soms slechts 3 cent per woord betaalden, de springplank zouden zijn die me naar een winstgevende carrière als schrijver zou leiden, die ook de flexibele levensstijl ondersteunde die ik wenste.

Tegenwoordig is mijn minimale maandelijkse inkomen vijf keer mijn oorspronkelijke doel, en ik mag zoveel tijd met mijn kinderen doorbrengen. Toen ik mijn financiën van het voorgaande jaar afrondde, was ik zo dankbaar, maar ik voelde ook een gevoel van berusting. Dit is zo goed als het kan, dacht ik bij mezelf toen ik documenten verzamelde voor het indienen van mijn belastingen.

Dit geloof speelde ook een rol in mijn dagelijkse werkleven. Ik zou regelingen treffen voor een oppas en die kostbare tijd besteden aan het uitstellen of inhalen van angst voor de toekomst van mijn carrière. Op sommige dagen zou ik vroeg naar huis gaan en mijn oppas verlichten, hoewel ik voldoende werk had waarop ik me kon concentreren of die tijd had kunnen besteden aan meer werk.

Ik zag dat patroon, maar ik kon de verklaring niet vinden. Waarom saboteerde ik mijn carrière? Waarom negeerde ik e-mails voor potentiële optredens en belde ik deze in bij gesprekken met potentiële klanten? Om heel eerlijk te zijn, ging ik er meestal vanuit dat ik opgebrand was of zelfs lui. Het kostte veel tijd en reflectie om contact te maken met de echte reden achter dit gedrag.

Het was alsof ik onbewust een dop op mijn groeipotentieel had geplaatst. Pas toen ik terugkeerde naar een dagelijkse dagboekgewoonte, iets dat ik had laten vallen tijdens een bijzonder moeilijk seizoen van het leven, begon ik de punten te verbinden. Zodra ik wat opzettelijke tijd besteedde aan het verwerken van hoe het eruit zou zien om nog een stap vooruit in mijn carrière te zetten, ontdekte ik het ding dat me tegenhield.

Elke keer dat ik met mijn dagboek ging zitten, bleef ik terugkomen op een heel specifieke angst: als ik extra tijd aan mijn werk besteed, zouden mijn kinderen niet de aandacht van me krijgen die ze nodig hebben. Ik geloofde niet dat het mogelijk was om een ​​goede moeder en een uitzonderlijke freelancer te zijn. En al deze uitstelgedrag en het afwijzen van werk was hoe die angst zich in mijn carrière afspeelde.

In contact komen met mijn angsten over het falen van mijn kinderen was slechts de eerste stap. Ik zat weken in die angst en gaf mezelf de kans om OK te zijn als ik mijn carrière niet verder wilde laten groeien of nieuwe kansen wilde nastreven. Ik stelde elke dag harde vragen - misschien had ik gelijk? Misschien was het verkeerd van me om meer uit mijn carrière te willen hebben terwijl het zo goed ging met mijn gezin?

Ik bracht ook enige tijd door met het achtervolgen van deze angst terug naar zijn oorsprong. Ik realiseerde me dat ik het geweldig vond om mijn moeder thuis op te laten groeien, en ik nam aan dat dat ook was wat ik wilde voor mijn eigen gezin. Ik denk dat ik geloofde dat het zijn van een geweldige moeder, net als mijn moeder, betekende dat ik in haar voetsporen moest treden. Geloven dat er maar één weg was naar een bloeiend gezin, waar een ouder fulltime thuisbleef, hield me tegen.

Wat ik nodig had was geen ontslag of acceptatie dat ik niet tegelijkertijd een goede moeder en een goede schrijver kon zijn. Wat ik nodig had, was het verhaal in mijn hoofd te veranderen. Toen ik eenmaal om me heen keek en alle geweldige moeders zag die hard gingen na hun dromen en ook bloeiende gezinnen hadden, wist ik dat dat was wat ik echt wilde.

Het was niet alsof er een schakelaar in mijn hoofd draaide. Er is dagelijks werk voor nodig om te blijven geloven in mijn vermogen als moeder en schrijver. Als ik 's ochtends opsta, breng ik een paar minuten door met wat ik wil voor mijn gezin en mijn carrière, om mezelf eraan te herinneren waarom ik zo hard werk om mijn doelen te bereiken. Ik geef mezelf toestemming om beide dingen te willen, een geweldige moeder en een geweldige schrijver te zijn.

Praktisch heb ik veel opgegeven dat me tegenhield. Ik besteed meer uit, in mijn bedrijf en thuis. Ik laat boodschappen bezorgen en krijg meer hulp bij het huishouden. Ik zeg nee tegen sociale verplichtingen die me niet absoluut oplichten. Ik concentreer me op tijdbeheer, zodat ik mijn niet-werkuren kan doorbrengen met genieten van mijn kinderen.

Mijzelf toestemming geven om mijn doelen te achtervolgen was een uitdaging, maar het was ook opwindend, vervullend en serieus leuk.

Vorige week kroop mijn oudste dochter een paar minuten met me in bed voordat ze naar bed ging. Ik had net mijn laptop opengemaakt en haar vader zocht een boek uit om aan haar en haar zus voor te lezen. Ze liet haar hoofd op mijn arm rusten, vroeg waar ik mee bezig was en praatte toen met me over haar dromen om tuinman te worden als ze groot is.

Op dat moment wist ik dat ik de juiste keuze maakte, omdat ik mijn eigen pad volg. Ik hoop dat mijn dochters dat kunnen zien. Ik hoop dat ze zullen weten dat het OK is om ook op hun pad te gaan, hun eigen regels te volgen en zelfverzekerd te beslissen wat het beste is voor hun gezin.