Zul je de golven van het leven berijden of je door hen laten trekken?

Een paar weken na de dood van Kelly's moeder waren we samen op een zakenlunch. Ik ken Kelly al jaren en ik vind haar leuk omdat ze een warme, energieke en ongewoon sympathieke persoon is. Ze plukte die dag aan haar Caesarsalade en zag er verdrietig uit . Ik wist van haar moeder, dus vroeg ik haar hoe het met haar ging. Ze keek me aan, haar ogen vulden zich onmiddellijk met tranen. Ze glimlachte en vertelde me dat, hoewel het emotioneel zwaar was geweest om haar moeders strijd tegen kanker te zien, de hele ervaring haar nog dankbaarder had gemaakt voor de goede dingen in haar eigen leven.

Getuigen van de dood van een geliefde is altijd een pijnlijke ervaring. Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn beide ouders. Kelly vertelde me dat maanden voordat haar moeder stierf, de angst voor de ziekte haar relaties met andere familieleden had beïnvloed en haar afleidde van haar gebruikelijke enthousiasme voor haar werk. Het verdriet maakte het moeilijk om van haar leven te genieten.

Kelly wist dat er iets moest veranderen of ze zou in een volledige depressie terecht kunnen komen. Studies van de Ohio State University en het Houston VA Medical Center hebben aangetoond dat tot 41 procent van de zorgverleners tegen de tijd dat een overlijden plaatsvindt, zo emotioneel uitgeput is dat ze bovenop hun natuurlijke rouwreactie in een depressie terechtkomen.

Kelly vertelde me dat ze een realisatie had gehad voordat haar moeder stierf die levensveranderend was. Op een dag, voordat ze haar moeder in het ziekenhuis bezocht, merkte Kelly dat ze zich anders voelde dan normaal. Toen ze de parkeerplaats opreed, merkte ze dat ze acceptatie voelde over de toestand van haar moeder en dat ze vreemd genoeg in vrede was. Ze dacht terug aan haar rit. Alles was zoals gewoonlijk: dezelfde route, dezelfde tijd van de dag, dezelfde routine.

Maar er was iets anders. Wat was het? Toen besefte Kelly dat ze niet aan de situatie van haar moeder had gedacht tijdens de rit naar het ziekenhuis. In plaats daarvan trok iets leuks dat haar kinderen hadden gedaan haar aandacht. Ze was helemaal in beslag genomen door die vreugde.

Op dat moment begreep Kelly plotseling dat ze, hoewel ze pijn had, ook tegelijkertijd haar leven kon waarderen en ervan genieten. Ze zag dat het onrealistisch was om te ontkennen dat ze een hele reeks emoties voelde - van pijn over de toestand van haar moeder tot de vreugde van haar eigen ervaring met het moederschap. Op dat moment gaf ze zichzelf toestemming om haar gevoelens vrijelijk te uiten. En ze begon te huilen. Het voelde alsof de tranen nooit zouden stoppen.

Maar dat deden ze wel. Omdat Kelly zichzelf uitnodigde om vreugde, dankbaarheid en vrede te ervaren. Ze beloofde zichzelf dat ze in de loop van deze ervaring opzettelijke, bewuste keuzes zou maken om zich ook te concentreren op de vele prachtige dingen die nog in haar leven waren.

Bij haar volgende bezoek aan het ziekenhuis bracht ze foto's van haar familie mee en deelde ze met haar moeder, waardoor ze allebei konden herinneren aan de goede tijden die ze samen hadden. Hoewel het haar moeder een glimlach bezorgde, herinnerde het Kelly eraan dat zelfs wanneer haar moeder weg was, er nog steeds goede tijden zouden zijn met haar resterende familie.

Toen besloot Kelly het proces een stap verder te brengen. Op haar ritten van en naar het ziekenhuis liet ze zichzelf genieten van het uitzicht op majestueuze huizen en het steeds veranderende landschap en het kleurrijke landschap dat langs haar ramen rolde. Deze erkenning van de wereld om haar heen verheugde en kalmeerde haar, bracht haar opbeurend en hielp haar om te waarderen hoeveel het leven te bieden had, zelfs wanneer ze pijn had.

Kelly ontdekte ook dat toen ze zichzelf toestemming gaf om te glimlachen en dankbaar te zijn voor de dingen in haar leven, ze in staat was om de levenslust terug te winnen die ze ooit voelde dat ze gevaar liep. En ze vond opluchting in het feit dat ze nog steeds hardop kon lachen zonder zich schuldig te voelen. Deze nieuwe houding en coping-strategieën gaven haar de kracht die ze nodig had om deze tragische situatie te overleven. Het vermogen om te focussen bracht een onmiddellijke, overweldigende houding van dankbaarheid teweeg.

Deze 'machtsverschuiving in focus', zoals ik het graag noem, zelfs al is het maar voor een paar momenten, kan een diepgaand effect hebben op hoe je omgaat met elke uitdaging in je eigen leven. Je kunt pas echte vrede kennen als je echte chaos hebt ervaren. Je kunt vreugde niet kennen tenzij je pijn hebt gevoeld. En hoeveel tranen er ook vallen, er zal een glimlach op je afkomen als je het toestaat, en zelfs gelach.

Het is jouw persoonlijke keuze of je de golven van het leven berijdt of ze je onder laat trekken.

Leer hoe u zich kunt concentreren op het positieve en geniet van de gelukkige momenten van het leven met 5 manieren om het goede leven te versterken.