Mel robbins: het is nooit te laat om het verschil te maken

Ik moet je voorstellen aan een vrouw met de naam Judie, die een ongelooflijk voorbeeld is van hoe een verschil maken voor anderen de kwaliteit van je leven rechtstreeks kan verbeteren.

Judie is nu in de zeventig, maar 30 jaar geleden, toen haar drie zonen eindelijk naar de lagere school gingen, merkte ze dat ze wat tijd over had. Ze besloot die tijd te vullen door vrijwilligerswerk te doen voor een lokale hospice-groep. Ze dacht: waarom niet? De ervaring zou haar het huis uit krijgen en een manier zijn om iemand in nood te helpen.

Ze heeft een levendige herinnering aan haar eerste patiënt, een 38-jarige vrouw genaamd Mia. Mia's man stierf aan hersenkanker en ze had hulp nodig bij de zorg voor haar kleine kinderen - voorlezen, spelletjes spelen, maaltijden koken en hun vriend zijn.

In de acht jaar dat Judie zich aanmeldde als hospice, observeerde ze veel tragedies, maar altijd een gemeenschappelijk thema: er zijn zoveel mensen op deze wereld die gewoon willen dat iemand - iemand - er is.

Die eerste ervaring met Mia's kinderen verliet Judie nooit. Wanneer een volwassene sterft, is iedereen zeer attent op de ouder, terwijl de kinderen vaak worden vergeten.

Haar volgende stap was dus als vrijwilliger als counselor in een rouwcentrum voor kinderen. Er is geen twijfel dat als je eenmaal de kracht gebruikt om er te zijn voor iemand in nood, het je nooit verlaat. Een paar jaar geleden, op haar 70e verjaardag (na voor haar inmiddels overleden echtgenoot te hebben gezorgd), maakte Judie een reis naar Vietnam. Onderweg passeerde ze Cambodja. Ze was gefascineerd door de tempels, de mensen, de geschiedenis. Maar het waren de kinderen die echt haar hart vonden. Overal waar ze zich omkeerde waren kinderen in nood. Ze leerde over een organisatie genaamd de Cambodian Living Arts (CLA), die kinderen de kunst aanleerde die bijna verloren was in de genocide door de Rode Khmer.

In overeenstemming met haar verlangen om te geven, vroeg Judie zich af: wat kan ik doen om CLA en deze kinderen te helpen? Het antwoord: schrijf je in (op de leeftijd van 71) voor een lokale universiteitscursus om de kunst van het lesgeven in Engels te leren, vlieg dan naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, en woon daar drie maanden Engels lesgeven aan schoolkinderen.

Dit jaar markeert haar derde jaar in Cambodja, waar ze les blijft geven en nu de opleiding van vijf CAO-studenten sponsort. En Judie brengt deze geest van geven in haar eigen familie. Het afgelopen jaar rond Kerstmis startte ze The Giving Tree, een stichting voor haar negen kleinkinderen. Het hele jaar door steken ze geld in hun spaarpotten. Aan het einde van het jaar bundelen de kleinkinderen het geld, de ouders verdubbelen het en Judie verdubbelt het totaal. "Onze kinderen hebben veel en ze hebben een voertuig nodig waarmee ze kunnen leren hoe geven de kers op de taart kan zijn bovenop een al gezegend leven", zegt Judie. Haar hoop is dat haar kleinkinderen in de loop van het jaar wat tijd zullen doorbrengen met nadenken over hoe ze geld kunnen besparen en hoe ze het kunnen uitgeven om de behoeften van andere mensen ten goede te komen.

Judie is mijn schoonmoeder. Ze vertelde me: "Als ik niets anders achterlaat, hoop ik dat ik de opwinding kan opwekken die voortkomt uit geven en de voldoening die voortkomt uit gewoon er zijn voor iemand." Judie, dat heb je al gedaan.