Beslissen om beslissend te beslissen

Eng maar waar: ik besteedde net zoveel tijd aan het uitkiezen van mijn salontafel als aan het kiezen van een naam voor een van mijn kinderen.

Het is niet zo dat ik die keuzes even belangrijk vind - helemaal niet. Het is dat, zoals psychologen zouden zeggen, ik een maximizer ben. Ik probeer de beste beslissingen te nemen die ik menselijk kan. En als een beslissing, hoe klein ook, me problemen bezorgt - zoals bij die salontafel - zou ik er misschien maandenlang geobsedeerd door kunnen zijn. Zelfs nadat ik een besluit heb genomen en wat geld heb verzameld, is de beproeving nog niet voorbij. Ik blijf googlen om te zien of ik iets beters heb gemist. Ik kom terug op elk aspect van mijn keuze, van vlekkleur tot beenhoogte, en begin me ook af te vragen of, bij nader inzien, het concept van salontafels een beetje voorbij is gegroeid.

Zoals je zou verwachten, zijn er gezondere manieren om te leven. De belangrijkste onder hen: goede beslissingen nemen en verder gaan, een praktijk die bekend staat als 'bevredigend' (denk aan 'bevredigend' plus 'voldoende'.) In tegenstelling tot bevredigers zijn mijn mede-maximizers en ik geneigd ongelukkig te zijn met onze keuzes - of zo suggereert een recente studie van de Florida State University. Deze spijt kan van nature onze gemoedstoestand temperen. (Om nog maar te zwijgen over de gemoedstoestand van onze geliefden. Mijn man, Bill, heeft een speciale Look of Pain gereserveerd voor als ik dingen zeg als: "Kunnen we die foto een halve centimeter hoger hangen?")

Maximaliseren zorgt er ook voor dat we eenden gaan zitten voor beslissingsmoeheid, de mentale en fysieke afvoer die iedereen voelt na een aantal dagelijkse dilemma's. Onderzoekers geloven dat beslissingsmoeheid ertoe leidt dat we te veel uitgeven, te veel eten en lijden aan talloze andere mislukkingen van wilskracht; ik weet zeker dat ze elke dag zullen bewijzen dat maximizers, die niet alleen langdradige beslissingen nemen, maar ze ook opnieuw maken en opnieuw maken, op weg zijn naar een faillissement en The Biggest Loser.

Maar ik heb geen studies nodig om me te vertellen dat ik, als het op besluitvorming aankomt, een aantal serieuze goede voornemens zou kunnen gebruiken. Ik heb alleen wiskunde nodig. In het afgelopen jaar denk ik dat ik minstens 150 uur heb besteed aan het piekeren over kleine keuzes wanneer ik had kunnen werken, of van mijn gezin kon genieten, of - naar adem snakte - aan beslissingen die er echt toe deden.

Neem afgelopen najaar. Ik had deadlines om te ontmoeten en lessen om te plannen, dus de belangrijkste vraag die me bezig hield was natuurlijk welke kleur mijn planken in de woonkamer moest schilderen. Ik ging naar de verfwinkel voor papieren strips in groene regenbogen. Ik hield de strips tegen onze Bourgondische muren. Ik ging terug voor verfmonsters en borstelde Sherwood Green, Georgian Green en Weathersfield Moss op grote stukken karton om te zien hoe ze tegen de Bourgondische muren keken. Ik overlegde met vrienden. Ik ging terug naar de winkel voor meer strips.

"Kies al iets, " zei Bill, die de Look kreeg.

"Groen was een vergissing, " zei ik. "Ik moet wat blues bekijken."

Terug in de verfwinkel kwam ik op het idee om de vrouw achter de toonbank te vragen wat ze ervan vond. Ze wierp een blik op de nieuwste strips en monsters die ik had opgestapeld, plus foto's die ik bij me had van de woonkamer. Toen begon ze haar hoofd te schudden en kleuren uit de strijd te halen. Te helder. Te modderig. Te assertief voor een heel meubelstuk. Binnen enkele minuten waren we in twee tinten blauw. Ze zagen er mooi uit, maar toch - slechts twee? Had ze niet nog een dozijn of zo dat ik het moest proberen? Nee, zei ze. Elk van deze kleuren zou prima werken.

Het was duidelijk dat ik in het bijzijn van een professionele bevrediger was. En voor een keer, met Bill's geërgerde gezicht in gedachten, luisterde ik.

Het pad naar gezond beslissen is sindsdien niet soepel verlopen, geef ik toe. Dagen nadat ik bijvoorbeeld een van de twee blauwe finalisten had uitgekozen, merkte ik dat ik werd meegezogen in een epische jacht op badkamerkasten. Wit of bruin? Metaal of bamboe? Maar ik realiseerde me tenminste wat er aan de hand was en dwong mezelf diezelfde avond voor het slapengaan een keuze te maken. Ik voelde me behoorlijk trots.

Dat brengt me bij die goede voornemens voor het nieuwe jaar: minder maximaliseren. Meer bevredigend. En elke dag focussen op de echt belangrijke dingen, zoals ervoor zorgen dat deze column de meest fantastisch inspirerende heeft, ik bedoel, ongelooflijk inzichtelijk, ik bedoel, grondig adequaat einde.