Een papa's brief aan zijn kleine meisje over hoe snel ze wegloopt

Beste kleintje,

We hebben dit onuitgesproken ritueel, jij en ik.

Wanneer we naar de stoep gaan op school, en je voor nog een dag in de kleuterschool uitstapt, weten we allebei dat ik daar inactief ga zijn en je in de gaten zal houden, totdat je om de hoek van het gebouw verdwijnt. Sommige dagen loop je stevig, zonder achterom te kijken.

Andere dagen kronkelt u, draait u zich om en zwaait u herhaaldelijk.

Toen we vorige week op een ochtend naar de stoep liepen, zei ik: "Lieverd, we zijn hier echt vroeg vandaag; je hebt genoeg tijd om te spelen, 'en je zei iets dat mijn hart een beetje te hard kneep:

"We hebben genoeg tijd voor jou om me te zien weglopen, papa."

Oh lieverd, als je maar wist dat ik dat gedaan heb, doe je dat en blijf je dat je hele leven doen … je zien weglopen.

Ik herinner me een zomerochtend op een speelplaats toen je voor het eerst naar de glijbaan rende en niet achterom keek. Ik herinner me dat ik wou dat je me nodig had, en helaas, wetende dat het goed was dat je dat niet deed.

Ik herinner me die eerste kleuterschoolochtend dat je verdween in de grote, spelonkachtige school, vol met vreemde kinderen. Ik herinner me dat ik je uit het oog verloor in de gang van drukke kinderen en wist dat het de eerste van vele keren was dat ik je uit het oog zou verliezen in deze drukke wereld.

Ik herinner me de eerste keer dat je me vroeg je af te zetten aan de stoep. Ik herinner me het doel waarmee je naar de school liep, paardenstaart dobberen, rugzak stuiteren, niet achterom kijken. Vijf jaar oud, stoutmoedig om de hoek wandelen, alsof 25 ook net om die hoek was.

Oh lieverd, ik weet dat ik je zie weglopen.

Ik heb gewoon niet het gevoel dat er genoeg tijd voor is.

Een maand geleden had je me nodig in het zwembad. Vandaag heb ik je zonder hulp van eind tot eind zien zwemmen. Je loopt weg en je zwemt ook weg.

Drie maanden geleden had je me nodig om je boeken voor het slapengaan te lezen, maar onlangs klikte er iets voor je en nu lees je Pinkalicious alsof je het zelf hebt geschreven. Je loopt weg en je leest ook weg.

Een jaar geleden was je van mij afhankelijk voor de lunch. Nu na school klim je op het aanrecht en maak je een sandwich van een heilige puinhoop van pindakaas en gelei. Je loopt weg en je eet ook weg.

Het duurde niet lang, die eerste date zal kloppen op onze voordeur.

En ik zal je zien weglopen.

Ik zal je zien opgroeien en steeds meer op je moeder gaan lijken - je hebt haar kin en lippen en wangen en diezelfde eenzame spiraal die haar hoek van je rechteroog kust op weg naar beneden. Maar in tegenstelling tot je moeder, die lijkt alsof ze nergens heen gaat, zal ik je zien weglopen.

Ten eerste, gangpaden naar beneden.

Dan waarschijnlijk een trouwgang.

Je verandert de hoek in banen en salaris en, als je huidige passies een voorspelling zijn van je toekomstige beslissingen, zul je de hoek veranderen in moederschap en het voeden en verzorgen van je eigen kinderen. Ik zal je zien weglopen in je eigen seizoen van ouderschap, in je eigen seizoen van loslaten.

Dan bid ik, op een dag als je stilstaat aan de stoeprand en je kleintje wegloopt - nog een hoekje in zijn of haar eigen leven verandert - je zult aan me denken. Ik hoop dat je je telefoon opneemt en me belt. Ik hoop dat je terug naar huis loopt, zodat we kunnen praten.

Over het feit dat er niet eens voldoende tijd is om naar het wandelen te kijken.

Over hoe we afgeleid worden en vergeten te kijken.

Over hoe we het weg wensen en ervoor kiezen om niet te kijken.

Over hoe we niet meer tijd kunnen creëren, maar we kunnen de kwaliteit van onze tijd cultiveren.

Over hoe we zorgvuldiger kunnen kijken.

Beste kleintje, ik bid dat je op een dag terug naar huis loopt, zodat ik je kan laten weten: ik heb je zo dicht zien weglopen als ik wist hoe.

De jouwe dan, nu en voor altijd
daddy