Op angstig zijn: stoot de nacht in - en de dag

TOH-redacteur Scott Omelianuk vertelt over de natuurrampen die een volwassen huiseigenaar een geval van rillingen kunnen geven

Foto door Michael Lewis

Thuis bang voor deze site- editor Scott Omelianuk, die zich voorbereidde op zijn jaarlijkse knokpartij in de All-Income Pumpkin in Hoboken, vreest tegenwoordig meer dan geesten en goblins.

Toen ik een kind was, vonden we het leuk om bang te zijn. Ik bedoel niet: "O nee, grote tante Dora komt op bezoek en ze gaat ons kussen met haar stoppelige snorlip" bang.

Ik bedoel, meer als Ouija-bord bang. Spookverhalen met de lichten uit bang. Durf te zeggen: "Bloody Mary, Bloody Mary, Bloody Mary" bang.

Ik hoop dat je niet voor een spiegel stond toen je die laatste las.

Hoe dan ook, het was leuk om te flirten met het bovennatuurlijke; uitgaan op Halloween en elkaar uitdagen om te gaan liggen op een grafsteen op het kerkhof; om 's avonds laat op het terras van de oude mevrouw Jackson te kruipen om te zien of ze echt een heks was. Het was leuk omdat we altijd wisten dat er een veilige plek was om naar toe te rennen. We wisten altijd dat we naar huis konden gaan.

En hoewel ik nog altijd van Halloween houd, voel ik me nu, in mijn eigen huis, niet zo veilig als toen ik een kind was.

Het is tante Dora niet - ze is allang verdwenen. Ik vermoed dat een deel van het gevoel uit de economie komt en de zorg dat het geboort over het altijd kunnen betalen van de hypotheek. De aardbeving die niet zou moeten gebeuren waar we wonen, maar toch is gebeurd, heeft mijn gemoedstoestand ook niet geholpen. Het grootste deel ervan moet echter de orkaan Irene zijn geweest, die ook niet mag gebeuren waar ik woon, maar de helft van mijn omgeving overspoeld heeft in hoogwater.

In de uren voordat Irene aan land ging, had mijn huis, de veilige plek die ik probeerde te creëren voor mijn gezin, plotseling zijn eigen bescherming nodig. We gingen aan boord van onze ramen en hadden onze deuren gezandstraald, en toch werden we gevraagd om te evacueren. Die nacht, met winden en regen die weenden - die avond toen we het het hardst nodig hadden - konden we niet naar huis gaan.

Uiteindelijk ging het met mijn huis goed. De storm heeft elders de ergste schade aangericht. En toen Irene verder ging en we terugkeerden, voelde ik geluk. Gelukkig maar niet opgelucht. Niet opgelucht voor de mensen van wie de huizen beschadigd waren. En niet opgelucht omdat ik de volgende keer misschien niet zoveel geluk heb.

Dat laat me afvragen. Zeker veel TOH- lezers zijn getroffen door natuurrampen, zo niet Irene zelf. En hoe is het met jou? Hoe ga je om met het besef dat het hebben van een huis dat dit heiligdom bewaart en waarin je zoveel tijd en moeite en liefde schenkt, misschien niet de juiste keuze is, maar die van Moeder Natuur? Als je een gedachte en een tijdje hebt, stuur me dan een briefje. Ik zou graag willen delen wat jij denkt met de rest van de TOH- lezers.