Hoe kun je stoppen met lui zijn en meer gedaan krijgen

Heb je ooit een taak moeten doen die een lange deadline had, maar je kon de wil niet opbrengen om het te voltooien tot 0, 2 seconden voordat het moest zijn?

Natuurlijk deed je het. Ten minste een keer. Anders zou je geen mens zijn.

Het is u misschien opgevallen dat zelfs als de deadline korter was, u deze nog steeds op tijd had kunnen voltooien. Waarom is dat?

Op het eerste gezicht zou je kunnen zeggen: "Uitstel, duh!" Maar hier is een alternatieve verklaring die je niet zo slecht doet voelen.

Om het in twee woorden uit te drukken, het fenomeen wordt de wet van Parkinson genoemd, die stelt dat "het werk zich uitbreidt om de tijd te vullen die nodig is om het te voltooien."

De eerste persoon die dit uitvoerig observeerde en hierover schreef was Cyril Parkinson, een Britse marinehistoricus en specialist in openbaar bestuur. Hij merkte op dat hoe meer tijd bureaucraten kregen voor een taak, hoe langer het duurde om ze te voltooien. Verkort de toegewezen tijd en dingen gingen snel weer verder.

De wet van Parkinson, luiheid en uitstel

We stellen om verschillende redenen uit, zoals angst of gewoon luiheid.

Er is echter ook een evolutionaire motivatie achter luiheid. Onze voorouders leefden in een wereld waar voedselbronnen lang niet zo overvloedig waren als vandaag. Als zodanig spaarden ze energie voor de tijden dat ze in de overlevingsmodus gingen: jagen, foerageren, exploratie, bouwen, enzovoort.

Als een van onze voorouders zijn energie zou verspillen aan nutteloze taken, zou hij de ontberingen van het verzamelen van voedsel niet aankunnen. Dus in een contra-intuïtieve evolutionaire wending is luiheid een belangrijke eigenschap gebleken om onze soort in leven te houden.

Dat brengt ons terug bij de wet van Parkinson. Onze biologie spoort ons aan om geen energie te besteden aan een taak die nog niet belangrijk is voor ons overleven. Dus we stellen uit, vertragen, vermijden, creëren excuses en ga zo maar door.

Maar dan, de deadline komt, haalt je uit nietsdoen en geeft je een gevoel van urgentie. Diep van binnen weet je dat het missen van de deadline slecht is voor je overleven, omdat het je werkreputatie kan kosten, of in sommige gevallen zelfs je baan, geld, waardevolle activa, vriendschappen, relaties, enzovoort.

Deze angst duwt je om een nachtje te doen om een project af te ronden, of gekke overuren te maken.

Zoals je nu al kunt raden, is het hele punt van het gebruik van de wet van Parkinson je naar een milde overlevingsmodus te sturen waar je daadwerkelijk dingen voor elkaar krijgt, zonder te luieren (te veel).

Hoe de wet van Parkinson te gebruiken

1. Wen aan het instellen van deadlines.

Door jezelf tijdsbeperkingen te geven, zal je gedwongen worden om werktaken te herstructureren zodat ze in het schema kunnen passen.

Meer complexe projecten en taken met een verre deadline brengen je in dit valse gevoel van veiligheid. Het werk moet nu worden gedaan, maar niet nu, nu.

In dergelijke gevallen zal het opsplitsen van de hoofdtaak in kleinere bits en het toewijzen van een deadline voor elk, ze dichter bij de tijdshorizon brengen, en geeft je een gevoel van urgentie dat je motiveert om het te voltooien.

Maar deadlines kunnen u ook helpen minder te werken. Of breng in ieder geval minder tijd door op kantoor. Het is gemakkelijk om de drempel van 17.00 of 18.00 uur als meer een richtlijn dan een regel te beschouwen en er voorbij te werken om taken uit te voeren die je de hele dag hebt uitgesteld.

Het ding is, je weet bijna altijd wanneer het uitstellen van de taak je overuren zal houden, en toch ben je er goed mee. Dat komt omdat je niet het gevoel hebt dat je iets verliest door langer op kantoor te blijven, wat ons naar het volgende punt brengt.

2. Wat verlies je als je de deadline niet respecteert?

De eenvoudigste manier om jezelf een tijdslimiet te laten respecteren, is jezelf iets te geven te geven als je je er niet aan houdt. Denk na over wat je misloopt door op kantoor te blijven hangen.

Als je eerder thuis kwam, kon je een film kijken met je geliefde, ontspannen in de keuken en je favoriete gerecht koken, of aan dat bijproject van je werken. In plaats daarvan verspil je al deze kansen door last-minute werk te doen dat je eerder op de dag had kunnen doen.

Een goede manier om uzelf aan een tijdslimiet te houden, is door iets anders te plannen direct na de deadline die u ervoor heeft ingesteld. Als u bijvoorbeeld zeker wilt weten dat u vóór 18:00 uur een aantal e-mails hebt verzonden, plant u een datum om 6.30 of 19.00 uur. Inmiddels heb je een echte skin in het spel om je aan je doel te houden en niet te luieren.

3. Leer hoe u redelijke deadlines kunt maken.

Er zijn eigenlijk maar twee redenen waarom je de wet van Parkinson wilt gebruiken:

Verminder verloren uren waarin u iets anders zou kunnen doen.
Stop met je schuldig en gestrest te voelen over tijdverspilling.

Wanneer u de regel voor het eerst toepast, kunt u zich echter overijverig voelen en uzelf onmogelijk strakke deadlines stellen in een poging sneller te werken.

Dit lukt niet. In plaats daarvan zul je jezelf nog meer stress geven terwijl je je haast om de tijdslimiet te halen. Dat niet alleen, maar ook de kwaliteit van het werk daalt.

Het punt van de deadline is niet om met de klok aan een wedstrijd deel te nemen, maar om stress en verspilde tijd te verminderen.

Dit is een afhaalmaaltijden uit een studie van Dan Ariely, een gerenommeerde professor in gedragseconomie. Zijn experiment omvatte groepen studenten die drie papers in de loop van een semester indienden.

De groep "vrije keuze" kon hun eigen deadlines voor het indienen van papieren kiezen.
De controlegroep moest hun papieren echter op een door de professor vastgesteld tijdstip inleveren.

In vergelijking met de derde controlegroep genoten de studenten van de 'vrije keuze' minder van hun taak en hadden hun papers ook meer fouten.

De eindconclusie van het onderzoek was dat hoewel zelfopgelegde deadlines effectief zijn, mensen moeite hebben om ze goed te optimaliseren.

Het punt van de deadline is niet om met de klok aan een wedstrijd deel te nemen, maar om stress en verspilde tijd te verminderen. Als een taak realistisch zes uur werk vereist, probeer het dan niet in vijf te doen. Als je het binnen zeven uur kunt voltooien, is het geweldig. Dat extra uur is geen verspilde tijd, maar een bufferperiode voor onverwachte gebeurtenissen zoals een dringend telefoontje, een verlies van concentratie of zelfs slechts een korte periode van ontspanning.

De wet van Parkinson kan je helpen om een deel van de verspilde tijd en stress van je leven te verminderen, en in sommige gevallen kun je meer dingen doen dan je voor mogelijk hield.

Om alles af te ronden, moet u rekening houden met het volgende wanneer u de wet toepast:

Zorg altijd voor een deadline.
Wat verlies je als je de deadline niet kunt houden?
Is de deadline realistisch? Als dit niet het geval is, probeer dan de juiste te achterhalen.

En nog iets: wees voorzichtig met jezelf en zie de tijdslimiet altijd als een hulpmiddel om je te helpen, maar niet als een race.