Grootouders Rechten in Connecticut

In Connecticut kunnen alleen grootouders die in een ouderlijke rol hebben gediend aanklagen voor een bezoek. Foto © Erika Ray | Moment | Getty Images

De statuten van Connecticut over rechten voor bezoek aan kinderen zijn gewijzigd, zodat die visitatie aan "elke persoon" kan worden verleend; de normen voor "elke persoon" die visitatie-rechten kreeg in Connecticut zijn echter vrij hoog gelegd.

Alleen degenen die de ouderlijke rol bij een kind hebben vervuld, hebben het recht om een verzoek om een bezoek in te dienen, en zij moeten beweren dat het ontzeggen van hen toegang tot het kind "echte en aanzienlijke schade" zou berokkenen.

Deze 'harm-standaard' is een hogere standaard dan de vereiste overweging van de belangen van het kind. Bovendien moet het aangeboden bewijs "duidelijk en overtuigend" zijn, wat ook een hogere norm is dan vaak vereist is in niet-strafrechtelijke zaken.

Factoren die moeten worden overwogen

De wet geeft een lijst van factoren om te bepalen of er een ouder-achtige relatie bestaat. De rechtbank dient te overwegen:

(1) Het bestaan en de duur van de relatie tussen de petitionaris en het minderjarige kind;

(2) Hoelang de relatie is verbroken;

(3) De specifieke activiteiten van indiener die op ouders lijken; <4> (4) enig bewijs dat indiener "op onredelijke wijze het ouderlijk gezag heeft ondermijnd";

(5) De afwezigheid van een ouder uit het leven van het kind;

(6) De dood van een van de ouders van het kind;

(7) De fysieke scheiding van de ouders van het kind;

(8) Of de persoon die een bezoek zoekt een passend persoon is; en

(9) Of de custodial parent geschikt is.

Wanneer indiener een grootouder is, wordt de rechtbank bovendien gevraagd na te gaan of er een geschiedenis bestaat van regelmatig contact tussen grootouders en kleinkinderen en of er bewijs is dat de relatie "dichtbij en aanzienlijk" was.

A Relevant Court Case

Het geval van Roth v.

Weston illustreert de hoge standaard waaraan grootouders van Connecticut moeten voldoen. In deze zaak van 2002, ontkende een vader weduwe een verzoek om visitatie van de grootmoeder van moeders kant en een tante van moeders kant. Het lagere hof vond voor grootmoeder en tante, maar het Hooggerechtshof van Connecticut keerde terug, zeggend dat de verwanten geen significante schade hadden getoond als de visitatie werd ontkend.

De rechtbank zei verder dat om het indringen van de staat in het domein van het ouderlijk gezag te rechtvaardigen, het kind "verwaarloosd, onverzorgd of afhankelijk" zou moeten zijn - dezelfde standaard, kortom, die de om de voogdij over een kind te nemen. De rechtbank verklaarde openlijk dat deze beslissing een poging was om de statuten van de staat te 'redden' en hen constitutioneel te houden na de beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof in Troxel v.Granville, wat de ouderlijke rechten sterk heeft versterkt. Zie de volledige beslissing in Roth v. Weston.

Court Cases After Roth v. Weston

De Roth-standaard is herhaaldelijk aangehaald door de rechtbanken van Connecticut om het contact van grootouders met hun kleinkinderen te weigeren. Deze gevallen omvatten het volgende:

Martocchio v. Savoir (2014). In een zaak die de rechtbank beschreef als een "ingewikkeld moeras", vond het Court of Appeals van Connecticut fouten in de beslissing van een lagere rechtbank. De lagere rechtbank had zich niet aan de Roth-standaard gehouden. De zaak werd teruggestuurd naar de lagere rechtbank.

Fennelly v. Norton (2007). De rechtbank oordeelde dat de grootouders niet hadden bewezen dat zij een ouder-achtige relatie met hun kleinkinderen hadden. De rechtbank verklaarde dat de "loutere handeling van het controleren van een vakje op het aanmeldingsformulier" niet voldoende is om aan de Roth-norm te voldoen.
Denardo v. Bergamo (2005). De Roth-standaard werd in dit geval met terugwerkende kracht toegepast. De grootouders hadden bezoek gekregen vóór de rechtszaak van 2002. Toen de ouders de grootouders voor de rechtbank vroegen voor een wijziging van hun bezoekrechten, gebruikte het Hooggerechtshof van Connecticut de Roth-norm om de bezoeking van grootouders te beëindigen.
Clements v. Jones (2002) De rechtbank stelde vast dat de grootmoeder in dit geval niet aan de door Roth vereiste "hoge bewijskrachtstandaard" had voldaan. De rechtbank constateerde dat de grootmoeder geen ouder-achtige relatie met het kind had getoond en evenmin had bewezen dat schade zou voortvloeien uit een gebrek aan visitatie.
Zie ook de statuten van Connecticut. (Zoek naar sectie 46b-59.) De juridische afdeling van Connecticut houdt ook een bronpagina bij over de rechten van grootouders.

Zie ook: