De super bowl van beheersing van emoties en nederlagen

Helikopters zoemden over de daken van de teambussen van de Seattle Seahawks terwijl we trots vooruit liepen achter onze SWAT-teammotorcade. Het intimiderende schouwspel van de officieren voor ons verzekerde de hele wereld van onze veilige en tijdige levering aan het slagveld waar we het zouden opnemen tegen de New England Patriots in Super Bowl XLIX. De lucht in de bus was "levend" - het verbinden van elke speler, coach en ondersteunend personeel terwijl we allemaal langzaam onze hoofden dobberden, alsof we in trance waren, met de muziek die in onze koptelefoon speelde.

De twee weken voorafgaand aan het beruchtste jaarlijkse sportevenement waren verlammend. Na een dreunende 'achterstand-nederlaag' over de Green Bay Packers in het NFC-kampioenschapsspel, hadden we nog twee weken focus om ons aan vast te houden met alles wat we hadden.

Dit was mijn vijfde seizoen met profvoetbal, mijn tweede Super Bowl en mijn 10e playoff-wedstrijd. Twaalf maanden eerder reed ik door de straten van het centrum van Seattle, met de Lombardi-trofee boven mijn hoofd, terwijl de Super Bowl XLVIII-overwinningsparade langs honderdduizenden enthousiaste Seahawks-fans liep. Ik zou me vol vertrouwen moeten voelen om hier te zijn, toch?

Gedurende de week worstelde ik intern met het gewicht van de situatie. Ik denk dat iedereen die in een Super Bowl heeft gespeeld, kan getuigen van hoe intens het kan voelen. Laat een pass vallen en je wordt voor altijd gehaat door fans; scoor een touchdown en je bent een god die nooit sterft. Geen probleem … "Pardon; kan iemand alsjeblieft een koude doek op mijn voorhoofd houden terwijl ik overgeef? '

***

Ik denk dat de leugen die de meeste mensen als waar beschouwen, is dat je op ons best bent, geen angst voelt. Dat geloofde ik tenminste zo lang. Het lijkt erop dat we in ons hart zijn verstrikt die uit handelsplaatsen komen, waar staat: 'Angst? Dat is het probleem van de andere man. 'We concluderen dan dat een greintje angst ervoor zorgt dat het hele glazen huis uiteenvalt, samen met al onze eigenwaarde. Plots begint het duidelijk te worden waarom mensen jaar na jaar dezelfde goede voornemens maken en tientallen jaren op dezelfde plek blijven.

Gedurende Super Bowl XLIX liep ik constant rond en deed ik elke denkbare sportpsychologische truc om in het huidige moment te blijven. Het leek alsof de totaliteit van deze strategieën voor angstmedicatie draaide om ofwel focussen op mijn adem, een prestatieverklaring hebben of beelden gebruiken. Kortom, het waren technieken om je los te maken van je emoties wanneer faalangst toeslaat. Psychologie heeft een andere term voor dit coping-mechanisme dat wordt gebruikt om stress te beheersen, te minimaliseren of te verdragen, en het wordt "dissociatie" genoemd. In de moderne taal betekent het: "Ik ga daar niet heen." En het eindigt zelden goed.

Dissociatie is wat elke high-achiever in de verleiding komt te doen wanneer ze wordt neergeslagen en ze willen dat de mensen om hen heen vertrouwen hebben in hun vermogen om weer op te staan. Door dissociatie heb ik zes jaar in de National Football League gespeeld. Maar na jaren en jaren van proberen mezelf op te pakken door mijn bootstraps, kon ik de focus niet langer vasthouden. En met nog twee jaar over voor mijn contract, vertelde het team me dat ze iemand anders hadden gevonden.

Mijn tragische fout geloofde dat ik geen angst kon hebben. Is dat niet wat kleine jongens wordt verteld? "Wees sterk." "Nooit zwakte tonen." "Niet huilen." "Ga zitten." "Laat niemand je zien zweten." Elke dag worden miljoenen kleine jongens en meisjes beschaamd te geloven dat ze moeten zien eruit alsof ze alles bij elkaar hebben als ze succesvol willen zijn in deze wereld. En hoewel er geschikte en ongepaste tijden zijn om je emoties te uiten, zal het 'begaafd' worden van dit coping-mechanisme altijd resulteren in een soort verval in je leven. Dat patroon van het afsluiten van je emoties om de stress van je vaartuig te matigen, zal in je bloeden en je emoties afsluiten met je familie en iedereen waar je om geeft. Het is onvermijdelijk.

Dus hier is het goede nieuws. Angst en succes hoeven elkaar niet meer exclusief te zijn. In feite kunnen ze dat niet zijn.

Dus hier is het goede nieuws. Angst en succes hoeven elkaar niet meer exclusief te zijn. In feite kunnen ze dat niet zijn. De reden is dat moed geen emotie is, het is een beslissing. Die beslissing moet consequent worden blootgesteld aan progressieve overbelasting als we onze bandbreedte voor harde dingen willen vergroten. We moeten moed herformuleren om het als een daad van wil te zien, in plaats van als een vluchtig gevoel. Als we dat niet doen, zullen we merken dat we voorover duiken in de duistere wateren van 'emotionele engineering'.

We hebben zoveel geleerd van wat trauma en stress onze hersenen bezighoudt. Eerlijk gezegd, het kostte me ongeveer een jaar na het snijden door de Seahawks het gevoel te hebben dat ik weer mens was. De intensiteit van de omgeving verpletterde me. Meng een gediagnosticeerde angststoornis met wat depressie en je hebt een giftige zelfrespectcocktail. Je ambacht beheersen komt niet van je vermogen om je emoties los te koppelen. Het komt alleen uit je nederigheid om ze te verwelkomen en te verwerken. Het is geen kwestie van waar je je aandacht op richt, het is eigenlijk een kwestie van acceptatie. En wanneer je je gevoelens accepteert en verwerkt met mensen die je vertrouwt, zal de boogeyman worden ontmaskerd voor de papieren tijger die het is, en zul je profiteren van een niveau van uitmuntendheid waarvan je niet eens wist dat je het had.

***

Als je dit artikel leest, ben je duidelijk iemand die iets wil bereiken, beter wil worden en dingen wil bereiken. Veel toppresteerders hebben geleerd hoe ze dissociatie kunnen omzetten in een enorm concurrentievoordeel voor hen in hun vakgebied. Hoge presteerders die aan dit denkpatroon deelnemen, zullen zich echter onvermijdelijk alleen voelen en niet in staat zijn om echte connectie te hebben met een van de mensen die ze dierbaar zijn. Mijn hoop is dat je in je streven naar het beheersen van je vak ook leert hoe je gezonde, evenwichtige relaties kunt hebben - relaties waarbij mensen je zien en je kennen voor wie je bent.

Het is niet leuk om rijk en eenzaam te zijn. Het is niet leuk om te voelen dat je een robot moet zijn voor iedereen om je heen. Het is niet leuk om bang te zijn voor je emoties. En het is niet leuk om te proberen contact te maken met je kinderen en heb geen idee hoe, want in je streven naar 'je' gouden medaille ontwikkelde je een dood hart.

Hoge prestaties die deelnemen aan dit denkpatroon, zullen zichzelf onvermijdelijk alleen vinden en niet in staat zijn om een ​​echte band te hebben met een van de mensen die ze dierbaar zijn.

De dagen van het volgen van leiders zonder problemen zijn voorbij. Niemand is onder de indruk van een nep die het script leest van het 'juiste ding om te zeggen'. De mensen die je leidt, willen je menselijkheid zien. Hoewel ze misschien onder de indruk zijn van je kracht, voelen ze zich alleen verbonden door je kwetsbaarheid. We zijn allemaal in proces terwijl we de mensen worden die we gedroomd hebben te zijn. Hoewel het proces pijnlijk kan zijn, is het ook nodig als we willen groeien naar een plaats van 'heelheid'. Wees geduldig, neem deel aan wat je bang maakt en laat jezelf voelen …

Hier komt het houden van het proces.